Ik maakte binnen no-time vrienden, goede vrienden, leerde hun families kennen, kwam bij ze thuis, at met ze mee uit de pot met de handjes, speelde met hun kinderen, troostte de babies, haalde water uit de put, hielp (op mijn manier dan) met koken, wassen en boodschappen doen op de lokale markt....en bleef ook regelmatig een paar nachten slapen op de compound, soms op een dun matrasje op de grond omringd door een horde kinderen, soms op een dekentje op de kale vloer naast een oma of tante. En ik vond het geweldig!

Echter, het was en het is niet altijd kommer en kwel.
Er is ook heel veel goeds uit voortgekomen en heb ik zoveel mooie en ontroerende dingen meegemaakt.
Tijdens mijn tweede bezoek aan Gambia besloot ik een bezoekje te brengen aan de Craftmarket in Kololi, the place to be voor toeristen.
De Craftmarket is een klein gebied aan het begin van de Strip, de hoofdstraat van Kololi, wat vol zit met kleine winkeltjes die eigenlijk allemaal hetzelfde verkopen.
En het is chaotisch, zoals iedere markt in Gambia of Afrika.
En daar, aan het eind van de markt vond ik een leuk winkeltje waar een klein mager mannetje heftig zijn houtsnijwerk zat te poetsen.
Met een brede lach werd ik hartelijk welkom geheten, en die lach zal ik nooit vergeten want het gebit dat mij tegemoet straalde verkeerde in erbarmelijke staat.
We raakten aan de praat, dronken samen een mierzoet bakkie thee (de beroemde en beruchte Attaya) en er was een vriendschap geboren.
Zijn naam? Mijn broertje Yusufa!

Toen Henk een paar jaar geleden in mijn leven kwam wilde hij graag mee naar Gambia en zo gebeurde het dat ook Henk Yus in zijn hart sloot en wij eindelijk op bezoek gingen bij de familie in Brikama.
Wat wij daar zagen ging onze pet te boven. Ik was al heel wat gewend in Gambia en Henk had vroeger tijdens zijn reizen ook al heel wat ellende gezien.....maar dit..... dit sloeg werkelijk alles.
Oma met haar artrose woont met Fatoumata in een krot, de helft was al ingestort (dat fungeerde als winkeltje waar oma nog een beetje eigen inkomsten uit haalde), de gezamelijke kak-put stond op instorten, het dak was zo lek als een zeef en oma sliep op een heel dun beschimmeld matrasje met de kleine meid.
De enige stoel die het krot rijk was stortte van ellende in elkaar en de muren hingen met kloddertjes cement aan elkaar.
Henk en ik besloten meteen dat hier iets moest gebeuren en snel ook.
Eenmaal terug in Nederland is er een hulpactie voor oma Bintu gestart op Facebook en dankzij heel veel lieve donaties hebben we alles weer op kunnen bouwen, het dak laten repareren, voor oma een goed bed met dik matras gekocht en een luie stoel.
Toen een jaar later de gezamenlijke kak-put in elkaar stortte is er in oma's tuintje achter het huis een put gegraven met daarop een zittoilet zodat het oudje niet met haar zere benen boven het gat hoefde te hangen.